یری به طور کلی با تغییراتی که در بدن ایجاد می کندتمام جنبه های عملکردی مثانه را تحت تاثیر قرار می دهد. این اثرات به شکل فقدان هورمون استروژن، ضعیف شدن بافت های هم بند و عضلات و از دست رفتن عملکرد اعصاب است. در این مقاله قصد داریم اثرات پیری روی بی اختیاری ادرار را مورد بحث قرار دهیم.

تغییرات در سایر اندام های نیز می تواند روی چگونگی عملکرد مثانه اثر داشته باشد. به عنوان مثال، مشخص شده که با افزایش سن عملکرد کلیه ها در شب بهتر از روز است و این مسئله اغلب به این علت است که کارایی رگها در شب برای بازگرداندن خون به قلب بیشتر است و در روز بیشتر خون در پاها جمع می شود.

شب ها وقتی این خون انباشته شده به قلب برگردد، گردش خون کلیه را نیز بیشتر می کند و لذا ادرار بیشتری تولید می شود و بنابراین یک زن اغلب مشکل پیدا می کند که در طول شب برای تخلیه مثانه از خواب بیدار شود ، شرایطی که ناکچوریا نامیده می شود.

به دلیل کمبود هورمون استروژن،لایه ی داخلی پیشابراه نازک تر می شود به حدی که اغلب توانایی خود را برای بسته ماندن از دست می دهد. لایه ی داخلی مثانه نیز نازک تر می شودو لذا نسبت به ادرار ذخیره ای حساس تر می شود.

ماهیچه های مثانه و پیشابراه تحلیل می روندو توده عضلانی و کاراریی آنها برای انقباض کاهش پیدا می کند. در حقیقت تحلیل رفتن حجم سلول ها و فیبر های عضلانی در خود پیشابراه و اسفنکتر آن در دوران کودکی شروع می شود و با افزایش سن ادامه پیدا می کند. با کاهش توده عضلانی، نقش حمایتی عضله ی مخطط اسفنکتر پیشابراه در زمان بروز استرس های جسمس کم رنگ تر شده و نشت ادرار اتفاق می افتد.

با بالا رفتن سن خاصیت ارتجاعی بافت های هم بند که نقش حمایتی برای پیشابراه و اندام های لگنی را بر عهده دارند کاهش می  یابد. این ضعف حمایتی سبب وارد آمدن فشار روی مثانه و گردن آن شده و نهایتا منجر به ضعیف شدن اسفنگتر پیشابراه می شود که خود می تواند سبب بروز بی اختیاری فشاری شود.